A cidade de Santiago de Compostela, un dos principais puntos de preparación da pel animal para as industrias do calzado, vestido e outros usos do coiro, tivo un total de vinte e cinco factorías da cidade sobre os marxes do río Sarela. O concello de Santiago competiu comercialmente xunto con Allariz e Noia na industria do coiro.
Entre os anos 1790 e 1830 o coiro compostelán experimenta un aumento de produción e de exportación que fixeron de Santiago un referente no sector. O subministro da materia prima proviña en principio dos matadoiros locais, todos monopolizados polo consistorio ou a Igrexa.
A primeira dificultade coa que bateron os industriais composteláns ocorre xa no século XIX. Foi a caída na importación dos “coiros indios” provocada pola independencia das colonias americanas.
O procesamento das peles realízase en catro fases segundo as tarefas empregadas chamándoas: a “ribeira”, o“caldeo”, os noques ou asentos e a remata, respetivamente. Na cortume da pel empregáse un dos elementos fundamentais, os taninos.
Nas distintas zonas dos marxes do Sarela atopamos unha gran variedade de fábricas destinadas á industria das peles. Un total de catorce destas fábricas están os restos en diferentes estados, en ruinas, rehabilitados ou en proceso de rehabilitación.
