O coiro foi unha das industrias máis estendidas en Galicia. Esta actividade chamada de curtidurías, tenerías e pelamios, deixou unha pegada importante en aspectos sociais, laborais, toponímicos e arquitectónicos e, aínda que o río Sarela aglutinou a maior parte deste tecido industrial, no río Sar  atopamos tamén a pegada desta industria en Compostela.

A vella leprosería de Compostela, estivo perdida durante séculos. Foi en 1999 nunhas remodelacións dun edificio da Xunta, cando se descubriu no solar os restos arquitectónicos do conxunto e outros obxectos arqueolóxicos, como fragmentos de cerámica gris medieval. A igrexa foi demolida en 1924, substituída pola actual Capela de San Lázaro (enfronte).

Emprendemos este singular percorrido nun espazo onde asistimos ao nacemento do río Sar. Trátase dun dos múltiples afloramentos a través de fontes. Comezamos cun humilde leito entre salgueiros, cunha auga cristalina, para aos poucos metros abandonar a zona arborada. Atravesaremos os túneles da autoestrada para continuar o noso camiño peonil coa compañía do son da auga ata chegar a unha zona de prados en Amio. Aquí pasamos a carón dun antigo curtidoiro que, segundo os datos, estaba en funcionamento no ano 1805. Na actualidade só podemos ver algunha canalización e algún muro da fábrica.

O nacemento dun río é o lugar onde se inicia a corrente. No caso do Sar, o seu andar comeza en San Marcos nun lugar coñecido como fonte dos Cachos da parroquia de Bando (preto da residencia de anciáns e da asociación ASPAS). Nace dun manancial. Os mananciais orixínanse pola filtración da auga da chuvia ou da neve, que penetra nunha área e emerxe noutra de menor altitude.

O Sar é o río que configura o territorio das Brañas de Sar ao seu paso polo leste da cidade. Río poético cantado por Rosalía de Castro, é un afluente do Ulla pola súa marxe dereita. Nace a 310 metros de altitude no concello de Santiago de Compostela, concretamente na parroquia de Bando, para logo regar as de Sar, Conxo e Laraño.

As brañas en Galicia son zonas parcialmente anegadas, situadas ás beiras dun río, que están verdes todo o ano e nas que antigamente pacía o gando das pequenas explotacións agrarias galegas. Trátase dun ecosistema fráxil e cunha función moi importante na regulación da auga porque a reteñen cando chove moito e evitan que vaia de golpe aos ríos producindo inundacións.