En 1902 amplíanse as instalacións do manicomio coa construción dun novo edificio no que se construirá unha monumental escaleira de mármore, con gran lucernario, símbolo da opulencia que se lle quixo dar no seu momento á institución. Destaca tamén unha lápida de bronce colocada na parede, feita por Benlliure no ano 1925, e dedicada ao cardeall Martín de Herrera.
O psiquiátrico conta tamén cunha galería de retratos dos seus benfeitores, entre eles, os dos irmáns Sánchez Freire, e os dos cardeias Payá, Martín de Herrera e Quiroga.
Detrás do antigo mosteiro e arredor dos novos pavillóns inaugurados en 1902, o complexo conta cunha finca de 2 km cadrados rodeada en boa parte polo río Sar. Neste terreo podemos atopar os xardíns deseñados polo mesmo autor da Alameda de Santiago; tamén diferentes instalacións como a antiga lavandería do manicomio, carballeiras, camiños encantadores que en outono están alfombrados de follas de todas as cores, ou pontellas como a que utilizaban as persoas que ingresaban procedentes do camiño de Padrón, e que segundo nos contan estaba rodeada de garitas da Garda Civil xa que por aquela zona practicábase o estraperlo durante a posguerra.
Outro lugar moi interesante son os restos do antigo cemiterio do Centro, que foi recuperado pola Asociación Itínera que presta servizos a persoas con enfermidade mental. O cemiterio conserva unha casiña onde aínda podemos ver a mesa de autopsias e numerosas sepulturas, unhas son simples cruces metálicas e outras elaboradas lápidas como a do espía alemán en que pode lerse: «Hier ruhet Friedrich Wilhelm Mette. Kapitan. O.S. Santa Ursula. 1875-1917» (Aquí descansa Friedrich Wilhelm Mette. Capitán. Buque Santa Úrsula).
